Zwróciłem się do zarządcy pałacu a Jabłonnie o jakiekolwiek info w tej sprawie, łudząc się że mogą być zainteresowani odnalezieniem tak sentymentalnej pamiątki.
Jako że administruje tam instytucja państwowa, konkretnie PAN- zostałem zlany ciepłym moczem nie doczekawszy się nawet przysłowiowego 'pocałuj się w dupę'. W sumie nie dziwota, bo instytucje państwowe chyba ustawowo reagują w ten sposób.
Tytułem dygresji nadmienię, że najbardziej uczynne w takich kwestiach są organy kościelne, które pomagają zawsze chętnie i wyczerpująco. I piszę to jako osoba od Kościoła stroniąca. Koniec dygresji.
Tak więc W Jabłonnie mnie olano, przeto zwracam się do Was: może gdzieś, kiedyś, przy jakiejś okazji, w zapyziałym antykwariacie albo piwnicy jakiejś biblioteki wpadnie Wam toto w ręce...

Chcesz tę książkę w oryginale? :o
4K GBP jeśli stan jest mint...

Tę konkretną, o której mowa???

Nie wiem, czy egzemplarze z Sothebys, czy Christies były właśnie "tymi" ale piszesz o tej pozycji?
https://camillesourget.com/en-1970-mour ... irst-.html

Tak, chyba chodzi o tę, chociaż nie widziałem foto szukanego oryginału. Zatem szukamy czegoś takiego, no tylko że ze wspomnianą notatką odręczną.

Sądząc po odzewie na poszczególne posty, interesują Was konkretne miejscówki z namiarami do kopania.
Wymyśliłem więc sobie, że wpisy uzupełniać będę krótkimi filmikami.
Mam jednak kłopot natury technicznej: wbudowany mikrofon w mojej go-pro dla ubogich fatalnie łapie dźwięki. Pytanie do Was: czy do tej zabawki można dołączyć mikrofon- jeśli tak to jaki, jeśli nie, to jaki niskobudżetowy sprzęt z mikrofonem zewnętrznym da radę?

Świetny wątek! :1 ...a książka pewnie przepadła podczas zawieruchy wojennej, to jak szukanie igły w stogu siana...

Nie takie rzeczy potrafiły przetrwać ogień wojen tak że zawsze trzeba mieć nadzieję . :1

J.H. Zabrałeś się za kawał dobrej historii i radzisz sobie wyśmienicie . Szczerze gratuluję :1
.Nie wiem jak to wygląda w twojej ocenie , ale sądzę , że w tej książce prócz fenomenalnych opisów kolejnych wypraw wojennych mogło by znalezć się i miejsce na równie ciekawe miłosne podboje cesarza , które nie jako w kontrapunkcie prowadził niezależnie od linii militarnej.
Mam na myśli owiany tajemnicami i legendami najsłynniejszy chyba romans z Marią Walewską , polską szlachcianką z Tubądzina. Tak się składa , że kustoszem dworu Walewskich w Tubądzinie jest mój kuzyn . Wiedzy o historii rodu , o rodzinie zazdroszczą mu nawet odwiedzający cyklicznie dwór potomkowie Walewskich. Jestem przekonany , że i w kwestii delikatnych relacji między tą parą mógł by wiele powiedzieć . Jeśli uznasz ten wątek za interesujący daj znać , skontaktuję was ze sobą.
Pozdrawiam .

Serdecznie dziękuję za propozycję; nie omieszkam skorzystać, aczkolwiek w bardziej przyjaznej porze roku.
O romansie cesarza z Walewską napisał bardzo fajnie Brandys, a z Brandysem to jam konkurować niegodzien.
W ogóle teraz chwilowo nie mam czasu, a szczerze mówiąc również ochoty na nowe kwerendy: zachciało mi się eksperymentów z nowymi wydawcami i jestem w plecy tak z czasem, jak i z kasą.
To doprawdy zadziwiające, że sku*****ny stanowią ledwie promil społeczeństwa, ale są tak cwanie porozstwiani, że ciągle się na jakiegoś trafia.
Tyle smutów.
Niedługo wracam z nowym wpisem, już w temacie wątku.

W Insurekcji Kościuszkowskiej fascynujące jest to, że po raz pierwszy i (niestety ostatni) scaliła wszystkich mieszkańców Polski w jeden naród.
Niejedynym, ale cholernie ciekawym i ważnym tego przykładem było powstanie ochotniczego regimentu żydowskiego, którego jednym z głównych twórców był Berek Joselewicz.
Regiment brał udział w obronie Pragi; a co się stało na Pradze w roku 1794 roku każdy chyba wie.
Berek jako jeden z nielicznych przeżył; jako jeszcze bardziej nieliczny dotarł do Legionów we Włoszech.
Tam średnio fajnie go przyjęto; zdaje się nie tyle ze względu na pochodzenie żydowskie, ale na pochodzenie nie-szlacheckie.
Kilka lat bowiem wystarczyło i cały -nazwijmy to- społeczny dorobek Insurekcji poszedł się walić. Nie żebym tu jakieś mity chciał obalać, ale Legiony to była jednostka specyficzna i mało wyluzowana.
Berek nie pchał się po zaszczyty, służył w randze niższej od należnej.
I tak po wielu kampaniach, już okryty sławą bohaterskiego żołnierza, doczekał podpułkownik Berek Joselewicz roku 1809. Dowodząc szwadronem natarł na pikietę austriacką pod Kockiem zmuszając wroga do odwrotu.

W ferworze walki zapędził się w pościgu tak daleko, że nie spostrzegł iż jest sam pośród licznej chmary austriackich ułanów (z może huzarów- nie pamiętam).
Niestety oni to spostrzegli i Berek zginął śmiercią walecznych.
I teraz ciekawostka, może mała zagwozdka: dzisiejsze książki poprzestają właśnie na tym, że Berek po prostu zginął w walce. W publikacjach międzywojennych czytałem natomiast, że spadł z konia i został z zimną krwią dobity przez Austriaków.
No nie wiem, może ja za bardzo podejrzliwy jestem, ale czy te zmienne okoliczności śmierci Berka nie mają czasem związku z faktem, że Austriacy, to - w tamtych czasach- zwyczajnie Węgrzy byli...
A dziś- jak wiadomo- Węgrzy to etatowi przyjaciele nasi i jakoś by nie brzmiało, że Węgrzy zamordowali polskiego żyda..
Tak czy srak- Berek skonał już na wozie, kawałek drogi od miejsca zdarzenia. Grób jego w stulecie śmierci oznaczono pamiątkowym kamieniem; dziś wciąż jest on zadbany i lokalnie znany. Jak chcecie namiary to są na necie, z netu zresztą pochodzi też foto, to czarnobiałe jest z lat 30-tych.

A lokalnie znany to jest ,bo ma nawet swoją ulicę :)

Fajnie się czyta i w ogóle super. Widać że człek z pasją bierze się konkretnie za robotę.

Coś ciekawego z walk w opolskim poza potyczką nysa , okolice brzegu.
W końcu podeszli chyba aż pod Kędzierzyn koźle.

Pozdrawiam :)

Ach, więc to był ten słynny Berek!
:za