Idea projektu opiera się o ścisłe polsko-szwedzkie związki historyczne, których symbolem są zasiadający na tronie Szwecji i Polski królowie z dynastii Wazów - Zygmunt III Waza, król Polski w latach 1587-1632, król Szwecji od 1592 do detronizacji w 1599 oraz Gustaw II Adolf, król Szwecji w latach 1611-1632. W roku 1626 armia szwedzka pod dowództwem króla Gustawa II Adolfa wkroczyła na Pomorze. Inwazja otwierała boczny front wojny trzydziestoletniej stwarzając dla skarbu szwedzkiego szansę zdobycia nowych bogactw oraz przyspieszała rozstrzygnięcie na szwedzką korzyść głębokiego antagonizmu istniejącego już od dawna z Rzeczpospolitą jak i ze starszą linią Wazów. W lipcu 1626 roku wojska szwedzkie zajęły Gniew, ważny punkt strategiczny strzegący przeprawy przez Wisłę, umożliwiającej przerzucanie wojsk na Pomorze.

Armia szwedzka zaskakiwała przeciwników swą wyższością ponieważ została zreformowana przez Gustawa Adolfa - słynnego reformatora wojskowego i jednego z najznakomitszych wodzów XVII w. Oparł on swoją armię na zmobilizowanych chłopach służących w piechocie i na szlachcie tworzącej oddziały jazdy, uzupełniając oddziały zaciągami obcymi. Siłę armii stanowiła piechota, podzielona na ściśle określone jednostki taktyczne, odznaczająca się wielką siłą ognia, dzięki wprowadzeniu ciągłego ostrzału z muszkietów, wzmocnionego szybkostrzelnymi lekkimi działami w jakie wyposażona była artyleria. W armii służyli też saperzy, rekrutujący się spośród górników. Znakomicie działało też zaopatrzenie wojska. Gustaw Adolf pierwszy ubrał swych żołnierzy w jednakowe uniformy, co czyni zeń wynalazcę munduru. Tak zorganizowana armia miała dużą ruchliwość i potęgę ognia. Przy wysokim poziomie wyszkolenia pojedynczego żołnierza i oddziałów oraz wielkim talencie dowódczym Gustawa Adolfa, elementy te czyniły z ówczesnej armii szwedzkiej doskonałe narzędzie wojny. Doświadczenia z wojny ze Szwecją zainspirowały następcę króla Zygmunta III Wazy, Władysława IV, do przeprowadzenia reformy armii polskiej po 1632 r. We wrześniu 1626 roku wojska polskie pod dowództwem Zygmunta III Wazy podeszły pod Gniew rozpoczynając oblężenie miasta. Gustaw Adolf pozostawił większość swych wojsk pod Gdańskiem i w zajętych miastach, a z resztą ruszył pod Gniew na odsiecz załodze szwedzkiej. W dniach 22 września - 1 października 1626 rozpoczęły się działania zbrojne znane jako Bitwa pod Gniewem lub Bitwa Dwóch Wazów. Bitwa ta zakończyła się porażką Polaków. Jazda polska nie była w stanie rozbić szyków piechoty szwedzkiej broniącej się silnym ogniem muszkietów i dział. W decydującym starciu w dniu 30 września szarżująca jazda polska rozbiła pierwszą nie mającą już nabitych muszkietów linię piechoty szwedzkiej, jednakże ogień drugiej linii muszkieterów zahamował natarcie. Bitwa pod Gniewem zakończyła się zwycięstwem Szwedów, ponieważ wykonali swe główne zadanie, to znaczy przyszli ze skuteczną odsieczą oblężonej w mieście i zamku własnej załodze. Ponieśli także mniejsze straty. Bitwa pod Gniewem, stoczona zaledwie w dwadzieścia lat po Kircholmie, była pierwszą w dziejach porażką husarii w otwartym polu. Po części była w tym zasługa terenu, ale głównym czynnikiem, który zadecydował o szwedzkim zwycięstwie, był ogień muszkietów i dział. Po upływie prawie roku, w lipcu 1627 roku pod Gniew wróciły wojska polskie dowodzone przez wybitnego dowódcę hetmana Stanisława Koniecpolskiego. W efekcie skutecznego oblężenia miasta i zamku zmusił on 12 lipca 1627 r. szwedzką załogę do kapitulacji. Nieskuteczne szwedzkie oblężenie Gdańska, klęska floty Gustawa Adolfa w bitwie morskiej pod Oliwą, zwycięstwo polskie w bitwie pod Trzcianą, doprowadziły do zawarcia w 1629 roku niekorzystnego dla Polski 6-letniego rozejmu w Starym Targu.

Wykorzystałem opis z działań bitewnych ze strony Vivat Vasa. Inscenizację historyczno-batalistyczną Bitwa Dwóch Wazów realizuje co roku Zamek w Gniewie. Tubylec