No tak, ale El Dorado dla każdego oznacza coś innego. Kiedyś np. była nim miejscówka skąd wychodziło kilkanaście miedziaków w jeden wypad , potem coraz więcej a teraz poprzeczka poszybowała tak wysoko, że i kilkadziesiąt moniaków to żadne El Dorado. Chyba, że to sreberka to wtedy tak :) Kiedyś pojechałem do kolegi żeby pomógł mi ustawić Altera bo miałem z tym problem. Wchodzę, patrzę a na podłodze walają się rzymki i inne niezłe moniaki bo bawiło się nimi jego dziecko...po jakimś czasie te, kiedyś nieosiągalne skarby powszednieją i rzymek to po prostu tylko rzymek. Szczerze mówiąc ja też tak uważam, to moniak bez duszy, cesarz z jednej, jakaś bogini z drugiej i tyle. I tak z ręką na sercu, jak mam jechać hektar i wyciągać na przeszukanej miejscówce jedną sztukę na godzinę to mi się nie chce. Wolę jechać na denarki, powaga. Wielu popuka się w głowę i powie, że to jakaś herezja albo nieprawda no ale cóż. Może Was też ale mnie coraz częściej dopada efekt wypalenia. Pamiętam jak pierwszy raz znalazłem boratynkę...patrzę a tam rok tysiąc sześćset któryś...myślałem, że popuszczę w majtki :lol: a teraz, nawet nie zabieram tego z pola no chyba, że ładna i ciekawa.

Ja też pamiętam swoją pierwszą boratynkę, zresztą pewnie każdy taką pamięta. Również mało się przy niej nie zfajdałem :). Tylko ja jeszcze każdą, w przeciwieństwie do Ciebie nadal zabieram ze sobą i jakoś na swój sposób się nią cieszę. Teraz, jak już doliczyłem się ich ponad 3,5 tyś to nie ma praktycznie entuzjazmu i czasami, zwłaszcza przy fajnym sygnale, wręcz mruknie się pod nosem - "kur.... , znowu borka". Ale w głębi ducha i tak się człowiek cieszy.
Również uważam, że ważniejsze jest zjednać się ze sprzętem, nauczyć się go bardzo dobrze słuchać i w pewnym sensie się z nim scalić, niż co kawałek go wymieniać. Najlepsza separacja sygnałów jest w mózgu, żadna elektronika jej nie zastąpi ale tą się wyrabia poprzez przełażone godziny. Ja tam, przez prawie 20 lat zmieniłem wykrywacz tylko 4 razy :)



A to dobre :lol:

:8) :usta

Opowiem Wam pewną pouczającą historię. Kiedyś często przyjeżdżały do mnie takie sympatyczne chłopaki z okolic Gorzowa czy z Zielonej, już nie pamiętam. Tam u nich rzadko wychodzą polskie moniaki więc mieli okazję żeby pokopać trochę starej Polski. Zawsze byli tą samą ekipą czterech osób. Pamiętam, że do jednego z nich non stop wydzwaniała jego baba...biedny, co chwila odbierał telefon i musiał się z czegoś tam tłumaczyć i ją uspokajać. No masakra, telefon zostawia się w aucie bo ten czas jest tylko dla nas. W przerwie można sobie zobaczyć kto dzwonił albo pisał a kopać trzeba z czystą głową i nie myśleć w tym czasie o innych pierdołach. Ale do rzeczy. Pojechaliśmy do Pyzdr, kto był ten wie o co chodzi :8) chodziliśmy po zaoranym polu obok wiatraka. Coś tam wychodziło, jakieś miedziaki, sreberka ale bez szału. W pewnym momencie trafiłem grosza SAP ale w menniczym stanie, chyba najładniejszy w mojej karierze. Tamci chodzili w pobliżu. Rzuciłem tego sapka na pole, zawołałem ich i powiedziałem, że w ramach odprężenia taki mały konkurs, kto znajdzie tego sapka. Ok, zaczęli go szukać i w tym momencie wydarzyła się rzecz niezwykła. Każdy z nich nagle zaczął wyciągać jakieś fajne moniaki. Pojawiły się nawet denarki i inne sreberka, no po prostu byłem w szoku. Nie trwało to długo ale naprawdę efekty tej akcji były zaskakujące. Gdy przestawili swoje głowy na dokładne szukanie nagle pole się otworzyło. Dla mnie była to mega pouczająca lekcja. Ostatnio miałem podobną sytuację szukając denarków. Kopnąłem słaby sygnał ale za mocno machnąłem łopatą i ten sygnał gdzieś mi się zawieruszył. Zacząłem dokładnie szukać go raz przy razie i o dziwo wykopałem kilka innych kolorków. Nie byłt to co prawda denarki ale mogły nimi być. Pokazuje to, ile tak naprawdę dobrych sygnałów się omija. A tego pięknego sapka nie znaleźliśmy :?

No i się rozpoczęły wspominki "wędkarza" - o tym, jaką on to rybę kiedyś złapał :D