W Górach Bardzkich znajduje sie ciekawa i niedawno wyeksplorowana
( patrz artykuł w "Sudetach" nr 11/2007r kopalnia antymonu.

[ img ]
(poprawiłem ,żeby od razu było duże zdjęcie-Grzebiuszka)

Mimo nie najlepszego stanu zachowania - silne zawodnienie kopalnia
jest we wnetrzu bardzo kolorowa co czyni ją bardzo urokliwą do penetracji i robienia zdjęc :lol:
Czy ktoś posiada jakieś dane o innych kopalniach w tym rejonie a konkretnie w okolicy przełęczy Bardzkiej ?
Oto część artykułu z:
http://www.sudety.ig.pl/webcm/zimny_kam ... ich_zesacw
Kopalnia Reiche Silber Glück

Antymon jest kruchym, półmetalicznym pierwiastkiem. Jego związki były znane już w starożytności, kiedy do wytwarzania brązu ze stopu miedzi i cyny czasem zamiast cyny używano antymonu (1700 p.n.e.-1300 r. p.n.e.). Jako pierwiastek został odkryty przez alchemika Basila Valentine’a w 1450 r. Często był mylony z bizmutem, cyną lub ołowiem. Alchemicy w XVI i XVII w., zauważywszy współwystępowanie antymonu ze złotem, mieszali i gotowali go z rtęcią, poszukując możliwości przemiany metali nieszlachetnych w złoto. Natomiast sławny szwajcarski lekarz i chemik – Paracelsus używał preparatów z antymonu do wytwarzania leków stosowanych m.in. przy chorobach oczu. Jednak główne zastosowanie antymon znalazł jako składnik wielu stopów i związków chemicznych, od XIX w. służył do utwardzania ołowiu i do produkcji materiałów ogniotrwałych.
Jego podstawowym minerałem jest antymonit (Sb2S3), charakteryzujący się silnym metalicznym połyskiem i ołowianoszarą barwą. Krystalizuje on w postaci długich słupków, tworząc często promieniste i igiełkowe skupienia. Antymonit występuje w żyłach antymonitowo-kwarcowych lub razem z siarczkami innych metali, przede wszystkim srebra, arsenu, ołowiu i złota. Z tego też względu rudy antymonu były pozyskiwane często niejako przy okazji wydobycia rud srebra i ołowiu. Dopiero w XVIII w. pojawiają się nadania górnicze ściśle ukierunkowane na wydobycie rud antymonu, bazujące przeważnie na starszych, nieczynnych wyrobiskach rud metali. Przykładem tego jest kopalnia antymonu Reiche Silber Glück, założona w 1771 r. w rejonie Przełęczy Bardzkiej.
Badanie odnalezionej przez nas kopalni i odszukanie innych starych wyrobisk w tym rejonie ujawniło istnienie nieznanego i stosunkowo dużego jak na warunki lokalne ośrodka górniczego, którego rodowód sięga XV w. Łącznie można naliczyć w tym obszarze kilkanaście szybów wydobywczych i kilka sztolni. Mimo że Przełęcz Bardzka była świadkiem wielu wydarzeń historycznych, bardzo mało zachowało się informacji o górnictwie tego rejonu. Sama Przełęcz Bardzka to rozległe, płytkie siodło (442 m n.p.m.) w bocznym ramieniu wschodniego grzbietu Gór Bardzkich. Geologicznie teren budują tutaj górnodewońskie i dolnokarbońskie piaskowce szarogłazowe i mułowce, na których zalegają czwartorzędowe gliny zwałowe, będące śladem pobytu lądolodu. W północnych i północno-zachodnich zboczach odchodzących z przełęczy utworzyły się głębokie dolinki powstałe przez erozję potoków spływających do Nysy Kłodzkiej. Skały osadowe poprzecinane są tutaj w wielu miejscach intruzjami diorytu. W obrębie tych magmowych intruzji występuje mineralizacja i tam właśnie można odnaleźć ślady dawnej działalności górniczej. Próba odtworzenia historii górnictwa tego terenu nie może być przeprowadzona bez spojrzenia na historię Przełęczy Bardzkiej i ziemi kłodzkiej.
Przełęcz Bardzka stanowiła granicę księstwa ziębickiego i Śląska z hrabstwem kłodzkim. Biegł tędy stary trakt handlowy, uważany za jedną z odnóg szlaku bursztynowego. Droga ta łączyła Czechy ze Śląskiem. Przy niej powstała wieś Dębowina (Eichau). Pierwsze wzmianki o niej można odnaleźć w Kronice Czechów biskupa Kosmasa, który pisze, że książę czeski Wratysław II zwołał w 1068 r. wiec w miejscowości Dobenina, leżącej przy bramie strażniczej idącej do Polski. Prawdopodobnie chodzi o Dębowinę, przy której istniał od 1010 r. gród strażniczy lokalizowany przez archeologów w miejscu obecnej wsi Łochów. Gród nosił nazwę Burgstädel. Pierwsza pewna wzmianka o wsi pochodzi z XIV w. – w księdze ziemskiej okręgu ząbkowickiego Dębowina występuje jako wieś Eyche. W 1406 r. była ona własnością Wenke Heringa z Opolnicy. Należy pamiętać, że jest to już teren leżący pomiędzy dużymi ośrodkami górnictwa – Srebrną Górą i Złotym Stokiem. Istnieje duże prawdopodobieństwo, że prowadzone były wtedy poszukiwania kruszców na tym terenie. Najazdy husytów w pierwszej połowie XV w. spowodowały upadek górnictwa. (...)

Tekst Michał Stysz i Michał Mączka
Zdjęcia Michał Stysz i Henryk Macanko
Kopalnię odkopali: Mariusz Warchoł, Dariusz Berliński,
Michał Stysz, Iwona Cieślik
Badania prowadzili: Michał Stysz, Michał Mączka, Henryk Macanko,
Dariusz Berliński, Mariusz Warchoł, Iwona Cieślik, Iza Macanko,
Paweł Lazar, Marcin Stysz, Przemysław Warchoł,
Anna i Maciej Przybysz, Grzegorz Guzik, Paweł Hage

Pełna wersja wyłącznie w wersji papierowej

Witaj.A byłeś w tej niżej położonej? Strasznie tam capi gazem jakimś.Zaraz stamtąd uciekłem.

to siarkowodór.
faktycznie duże stężenie ale da się przeżyć tylko trzeba szybko się poruszać.

Koledzy proszę pamiętać że siarkowodór to gaz cięższy od powietrza stąd im wyżej tym stężenie mniejsze.
Oto obowiązkowa wiedza z zakresu pierwszej pomocy przy kontakcie z siarkowodorem:

Wyniesienie człowieka z atmosfery skażonej; zabezpieczenie podstawowych czynności życiowych; chorych nieprzytomnych, wymiotujących ułożyć w pozycji bocznej ustalonej; tlen; usunięcie skażonej odzieży; zmycie skażonej skóry obfitą ilością wody z mydłem; przemycie spojówek wodą; zapewnienie ciepła i spokoju.

Uwaga! Ratujący nie powinien wchodzić do pomieszczenia zawierającego siarkowodór bez zabezpieczenia (przynajmniej lina zabezpieczająca, umożliwiająca wyciągnięcie w razie utraty przytomności).