Ci rzymianie to generalnie nieciekawe monetki robili z jednej strony facjata cesarza lub cesarzowej z drugiej jakaś personifikacja, bożek, kawałek archiektury... nuda jednym słowem. Może na początku, za czasów republiki, to jeszcze ciekawie było np.

jeszcze 2 wycieruchy, z czasów gdy mennicą Serviliusz kierował

jeszcze jeden, wycieruszek z brudkiem w rysunku

Tak się zastanawiam... jakie jest pochodzenie takich "menniczych" egzemplarzy jak poniżej. Moneta sprzedawana przez Lanza. Chętnie przeczytam jakie koncepcje maja koledzy ;)

Generalnie w czasach spokojnych, np w czasach "dobrych cesarzy", kiedy to władcy zmieniali się w naturalny sposób, wojny - jeżeli się toczyły to daleko od centrum imperium. Nikt nie kombinował przy pieniądzu np. poprzez obniżanie w nim zawartości szlachetnego kruszcu. Moneta była długo w obiegu i w naturalny sposób się zużywała.
A w czasach burzliwych, czasy konstantynów takie też były, często zdarzało się że moneta była krótko w obiegu, zanim zużyła się często trafiała do ziemi by doczekać spokojnych czasów. Dochodziła też dewaluacja pieniądza i dlatego wielu ludzi takie silikwy wolało poddać tezauryzacji aniżeli puścić w dalszy obieg.
Największe skarby monet rzymskich to depozyty antoninianów z terenów Bałkanów z burzliwego III w n.e. W większości to monetki po małym przebiegu. Stąd na rynku relatywnie dużo monet w doskonałych stanach z czasów panowania Filipa Araba, Gordiana, Maksymiana itp

Oczywiście się zgadzam.
Czyżby takie skarby były odnajdywane średnio raz w miesiącu? ;)

Lanz już od kilku miesięcy wystawia po kilka bardzo ładnych siliqua z okresu Konstancjusza II chyba pierwszy raz widziałem na przełomie grudnia i stycznia. Najprawdopodobniej przygarnął jakiś skarb i rozsądnie wyrzuca co jakiś czas na rynek po kilka monet.

Podobnie było jakieś 10 lat temu z rzadkimi argentusami tetrarchów które pojawiły się w dużej ilości na rynku w pięknych stanach zachowania.

Dwa dupondiusy Trajana z mojej kolekcji.Wspaniały władca,aczkolwiek troszeczkę próżny co zaowocowało rozbudowaną tytulaturą na monetach.Literki przydługich litanii ku chwale cesarza tak małe że rzadko zachowują się w całości.
Ulubiony z siedzącą,pokonaną Dacją,bardzo głęboko wybity z pięknym portretem cesarza.Prawie jak płaskorzeźba.
Drugi z "postarzoną"przez korozję twarzą też ciekawy...

Ładne ;)

Valens masz trochę tych rodzynek... Ja chciałbym wrócić do tematu tetradrachmy. Opses prezentował jakiś czas temu ładny egzemplarz Filipa Araba. Oto następne:

Lubię te tetradrachmy, duże, chropowate. Ze sreberek bardziej podobają mi się tylko nieosiągalne (ceny) siliqua.
Ten wysyp tetradrachm na e.de to wynik wojen na Bliskim Wschodzie czy już wcześniej było ich tyle na rynku? Udało mi się zdobyć kilka wariantów obu Filipów w fartownych cenach. Nieskutecznie natomiast poluję na Karakallę. Tymczasem cieszy kolonialny brązik z jego podobizną.

Wg mnie na 100% obecnia duża podaż tetradrachm syryjskich wynika z rozszczelnienia granic przez niestabilną sytuację polityczną. Pamiętam jak pod koniec 90-tych lat spytałem się pewnego handlarza dlaczego skończyły mu się antoniniany - odpowiedź: "bo na Bałkanach skończyły się wojny" .
Nie zmienia to faktu, że tetry syryjskie jako typ były i są dość pospolitymi (te późniejsze od Spetymiusza Sewera) ale zarazem efektownymi monetami godnymi kolekcji :1

Będąc już przy Filipie inny nominał prosto z samego Rzymu antoninian:

To prawda. Do tego antoniniany Filipa podobnie jak jego poprzednika Gordiana III są całkiem pospolitą monetą. Pomimo relatywnie skromnych środków można sobie stworzyć całkiem miły zbiorek...

Skoro wałkujemy Filipa zaprezentuję jego małżonkę - Otacilia Severa.

Do tego prowincjonalny brąz, ze wspólnym portretem i antoninian Filipa II "juniora" :)