Archeolog otrzymuje władzę nad przeszłością. W końcu posiada on wszelkie predyspozycje oraz narzędzia, aby zagłębić się w zamierzchłe czasy i podjąć próbę ich przybliżenia innym. Przeszłość jest dobrem wspólnym, a społeczeństwo zasługuje na silnych, kreatywnych i zdolnych przewodników, którzy zaprowadzą je do odległego, nieznanego świata i bezpiecznie przez niego przeprowadzą. Ludzie pragną swoich mitów i zwracają się do archeologów, aby to właśnie oni podjęli się misji ich wykreowania.

Nikt inny nie posiada takiej wiedzy, autorytetu i wyobraźni w tej dyscyplinie nauki, jak my sami. Dlatego może zamiast narzekać lub wyśmiewać nierzadko tandetny, obsceniczny, ale przede wszystkim wprowadzający w błąd obraz archeologa w popkulturze i massmediach, powinniśmy sami wziąć sprawy w swoje ręce?
Posiadając pełen warsztat naukowy, predyspozycje, ale i bagaż doświadczeń zawodowych archeolodzy powinni sami zacząć tworzyć dzieła spopularyzowane i przystępniejsze dla ogółu. Środowisko naukowe musi przełamać pewne bariery i wyjść naprzeciw oczekiwaniom współczesnego świata. My jako archeolodzy i badacze mamy obowiązek dzielić się swoją wiedzą, doświadczeniem i spostrzeżeniami na temat historii ludzkości. Z tego powodu kulturę popularną powinniśmy potraktować poważnie, gdyż jest ona głównym medium między nami – archeologami a ogółem społeczeństwa.

Dziedzictwem kosmicznym, które omawiam, w pierwszej kolejności zainteresowali się archeolodzy, a dopiero później, gdy przedmiot ochrony został już częściowo rozpoznany, zagadnienia stały się przedmiotem debat prawniczych. Kwestia statusu prawnego meteorytów powinna być uregulowana na podstawie specjalnych przepisów krajowych. Ogólne stosowanie instytucji nabycia własności rzeczy niczyjej nie uwzględnia interesu publicznego w zakresie znaczenia danego dobra w badaniu kosmosu i postępu nauki. W odniesieniu do dziedzictwa kosmicznego znajdującego się poza orbitą kwestie statusu prawnego pozostają nieustalone, chociaż nie jest wykluczone, że państwa uregulują to na poziomie umowy międzynarodowej. Odrębnym zagadnieniem związanym z „dziedzictwem kosmicznym”, a którym należy się zainteresować z perspektywy przyszłych pokoleń, jest problematyka tzw. kosmicznych śmieci, czyli pozostałości wytworów człowieka w przestrzeni kosmicznej. Ewidentnie dostrzec można w tym przypadku kolejny łącznik między prawem ochrony dziedzictwa kulturowego a prawem ochrony środowiska – tym razem w aspekcie przestrzeni kosmicznej.

Przyszłe dziedzictwo cyfrowe nie jest uwzględnione w ustawie o muzeach i ustawie o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami. Pliki cyfrowe zawierające dzieła wirtualne z jednej strony umożliwiają – dzięki możliwości skopiowania – ich zabezpieczenie, a z drugiej – ze względu na brak typowego, znanego z definicji muzealiów materialnego nośnika – uniemożliwiają ewidencjonowanie. W świetle ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami nie jest też możliwie zastosowanie do tych dóbr określonej formy ochrony przeznaczonej dla zabytków. Nawet istniejąca w stosunku do niektórych dzieł sztuki współczesnej ochrona prawnoautorska nie realizuje celu związanego z zabezpieczeniem spuścizny dla kolejnych pokoleń. Treści cyfrowe wykorzystane w tworzeniu dzieł sztuki, cloud computing oraz bio art wymuszają rewizję systemu prawa ochrony dziedzictwa kultury oraz opracowanie metod i zasad konserwacji.

Ludzie pragną swoich mitów i zwracają się do archeologów, aby to właśnie oni podjęli się misji ich wykreowania.

Odbiegając od tematu, wyobrażacie sobie Argo na dyskotece? :666