Każde znalezienie zabytku powinno być traktowane jako jego ocalenie.

W dzisiejszym świecie mamy prawdziwy spektakl, w którym archeolodzy grają główne skrzypce, broniąc swoich „świętych” zasad. Rolnicy z zapałem obrabiają pola, a podczas gdy gleba wydaje na świat nowe plony, artefakty historyczne znikają, przekształcając się w „artefakty znikąd”.

Tymczasem pasjonaci i detektoryści, niczym współczesne odkrywcze dusze, starają się uratować te znaleziska przed całkowitym zniszczeniem. Ale co robią archeolodzy? Stanowią mur nieprzejednanej biurokracji, twierdząc, że nikt poza nimi nie ma prawa szukać skarbów w ziemi. Jakby ci zapaleńcy nie mieli prawa odkrywać historii, a jedynie marnować ją w labiryncie regulacji!

Oczywiście, nawozy sztuczne wprowadzane do gleby działają jak chemiczny sztorm, który zmiata wszystko na swojej drodze, a w tym czasie archeolodzy trzymają się swoich reguł jak przestarzałe zasady w grze w karty. Artefakty bez kontekstu? Lepiej, żeby gniły w ziemi niż miałyby zostać uratowane przez „nieproszonych gości”.

Można się zastanawiać, czy archeolodzy to naprawdę pasjonaci historii, czy raczej strażnicy bezsensownej biurokracji. Wolą, żeby znaleziska "umarły" w ziemi, niż dać im szansę na nowe życie. W końcu każdy artefakt zasługuje na drugą szansę – zwłaszcza gdy nikt nie ma zamiaru czekać na przyjazd archeologów. Może czas, by archeolodzy przeszli z epoki kamienia w erę współpracy i pozwolili pasjonatom ratować to, co jeszcze pozostało!

Każde znalezienie zabytku powinno być traktowane jako jego ocalenie.

Krótko i wyraźnie, innej drogi nie ma: :)

„Ocalanie” to moralny obowiązek każdego poszukiwacza, zabezpieczać i ochronić artefakty, które w innym przypadku mogłyby ulec uszkodzeniu, lub zniszczeniu, poszukiwacze są depozytariuszami swoich odkryć.

Jeżeli poszukiwacz będzie pewny, że przepisy prawa zagwarantują mu bezpieczeństwo, zobowiązany jest przekazać zabytki i informacje o zabytkach odpowiedniemu konserwatorowi zabytków.