Dzień chylił się ku końcowi, gdy 29 sierpnia 1943 roku Jan i Marianna Pogorzelcy wracali lasem do Woli Ostrowieckiej. Droga wiodła niewysokim nasypem przecinającym mokradła dzielące dwie wsie- ukraiński Sokół i polską Wolę Ostrowiecką. Owa grobla w świadomości mieszkańców obydwu wsi tworzyła swoistą linię graniczną pomiędzy sąsiadami, których różniła wiara i język. Mieszkali jednak obok siebie tak długo, że nauczyli się szanować wzajemne odmienności i wspólnie klepać tą samą biedę na mało urodzajnych ziemiach otoczonych przez bagna i komary. Dlatego wracające z wizyty u swych ukraińskich sąsiadów polskie małżeństwo nie dało wiary szerzącym się plotkom o przechodzącej przez Wołyń fali mordów dokonywanych przez Ukraińców. Przede wszystkim nie uwierzyli, że dotrzeć może ona w pobliże ich domów. Przecież nic złego Ukraińcom nie zrobili, co więcej, mieli pośród nich wielu znajomych i przyjaciół.

Emocje dotyczące wydarzeń sprzed lat są uogólniane i przenoszone na żyjących obecnie a to jest niedopuszczalne.