(...) Przez przypadek zaobserwowano, że rozpad promieniotwórczy pierwiastków radioaktywnych może być zaburzany przez tajemnicze procesy we wnętrzu Słońca. Coś co fizycy uważali dotychczas za za wielkości stałe, jak czas półrozpadu, może nie być wielkością stałą. Otwiera to drogę do alchemii, podważa datowanie oparte na węglu C14, co może przewrócić do góry nogami (w stylu Fomenki ) nasze datowanie historii, otwiera wrota ku nieznanemu i nowemu. Fizycy i astrofizycy nie mają pojęcia jakie to procesy wewnątrz Słońca mogą wpływać na radioaktywność pierwiastków na Ziemi. (...) Ale, moim zdaniem, wcale też nie jest pewne czy to procesu na Słońcu odpowiedzialne są za obserwowane oscylacje radioaktywności. Obserwuje się cykl 33-dniowy, podczas gdy cykl słoneczny ma 28 dni. Spekuluje się więc, że wnętrze Słońca może obracać się wolniej. Może i tak jest. Ale co jeśli tak nie jest? Co jeśli zarówno Słońce jak i Ziemia są pod wpływem jakiegoś nieznanego dotąd fizyce czynnika trzeciego?

Japońscy astronomowie odkryli, że około 1200 lat temu Ziemia została poddana potężnemu bombardowaniu przez promieniowanie kosmiczne. Naukowcy ustalili to poprzez analizy zawartości izotopu węgla C-14 w słojach drzew oraz osadach morskich.
Okazało się, że w okresie od 774 do 775 roku naszej ery nastąpił wzrost zawartości tego izotopu do poziomu 1,2 procent. To ponad 20 razy większa wartość tego parametru niż normalna.

Wiadomo, że węgiel C-14 powstaje w wyniku bombardowania neutronami izotopów azotu. Źródło neutronów w atmosferze jest wywoływane przez promieniowanie kosmiczne docierające do górnych warstw atmosfery. Jest to też notabene jeden z procesów generujących powstawanie chmur piętra wysokiego.

Początkowo naukowcy zaproponowali dwie hipotezy dotyczące możliwego źródła takiego nadmiarowego promieniowania kosmicznego. Po pierwsze mogło to być efektem wybuchu pobliskiej supernowej. Jednak to z pewnością zostałoby zauważone a supernowa zdolna do takiej emisji byłaby widoczna nawet za dnia. Trudno znaleźć przekazy kronikarzy z tamtych czasów, w których znalazłaby się taka informacja.

Według zwolenników drugiej hipotezy źródłem takiej ilości promieniowania było nasze Słońce a konkretnie potężny wybuch. Jednak adwersarze tej teorii twierdza, ze takie zjawisko zdmuchnęłoby warstwę ozonową i wywołałoby zorze na wszystkich szerokościach geograficznych. Gdy doszło do najsilniejszego znanego nam rozbłysku, tak zwanego wydarzenia Carringtonowskiego z 1859 roku, zorze były widoczne na Kubie i na Hawajach.

Naukowcy mogą błędnie zakładać, że Słońce wygeneruje zjawisko już im znane. Warto zwrócić uwagę na wydarzenia z 17 maja tego roku, kiedy wszystkie urządzenia do pomiarów neutronów nagle odebrały duże dawki promieniowania kosmicznego. Astrofizycy nie są w stanie dać dobrego wyjaśnienie dla tego fenomenu, bo zjawisku towarzyszył rozbłysk klasy M, który nie miał prawa wywołać takiego efektu. Może się jednak okazać, ze są rozbłyski i "rozbłyski" tylko po prostu znowu czegoś nie rozumiemy.
http://www.nature.com/nature/journal/va ... 11123.html