:1 :1 :1

Wątek zaczyna tętnić życiem. Okazy coś pięknego bo foty i opisy kładą na łopatki te niby mądre książki gdzie większość fotek zrobionych jest chyba tosterem. Mdłe kolory i zamazane.
Petromin 36 gdybyś mógł do fotek dodawać, jakieś krótkie opisy to byłbym zachwycony.
Podziękował Kenny,emu za fachowe opisy.

Dzięki Kenny. Mikroskop i tak sobie sprawię bo już nawet przez lupę g. widzę. Próbowałem wygooglać ten sabakit to pojawiło się coś bez sensu oraz wątki pornograficzne. Myślę, że Petromin to wyjaśni. Pozdrawiam.

Moje " wulkany", co prawda wulkanu żadnego aż po horyzont nie widać a kamienie są.

Wybacz Traper ale nie mam pomysłu na określenie Twojego znajdka. Wpadłem tu aby zaprezentować kilka kolejnych okazów. Przygotowując fotki stwierdziłem, że przy większych okazach tryb "macro" się nie sprawdza, trudno trafić z ostrością. Trzeba będzie pokombinować inaczej. Jak zauważysz na fotach moim atelier jest parapet okienny, czyli jest co kombinować. Tymczasem wracam do tematu i omawiam pierwszych pięć fotek. Kiedyś, będąc uczestnikiem wycieczki po Bawarii stanąłem w miejscowości Pottenstein przed wystawionym na chodnik stolikiem z kamieniami. Obok dziwnie wyglądająca para siedząca na krawężniku na pytanie (na migi) czy to ich stolik? Odpowiada mi (również na migi), że trzeba po schódkach do sklepu. Wypatrzyłem sobie kamień, biorę i w górę do sklepu (nie znam niemieckiego). Pytam więc po polsku “wie viel das stein kostet”? Sprzedawca zrozumiał i mówi 14 euro. Ja z zasady się targuję i mówię 10 euro. Gut. I tak kupiłem. Uważam to za jeden z lepszych moich zakupów, ponieważ okaz jest naprawdę rewelacyjny. Waży ok. 4 kg i widoczne są na nim kryształy stilbitu (te największe), widać również kryształy heulandytu , bezbarwne, przezroczyste, najlepiej na piątej fotce oraz najdrobniejsze, pokrywające poza przełamem całą powierzchnię kamulca białe kryształy albitu. Na przełamie natomiast widać, że jest to melafir upstrzony pustkami pogazowymi całkowicie, w części lub wcale wypełnionymi minerałami, które na oko trudno określić, bywają na ogół białe lub bezbarwne ale są też "rude" i zielone. Kamulec pochodzi z Indii.
Kontynując temat wulkaniczny proponuję kilka fotek obsydianu (szkliwa wulkanicznego). Zatem:

Ło żesz :1 , przepiękne a tymi obsydianami to mnie dobiłeś ;) . Zawsze mnie fascynowały kamienie. Uważam że bardziej intrygujące zajęcie szukania ładnych, innych niż wszystkie kamieni jest tak samo ciekawe jak szukanie złomu na polu. Może jak kiedy trafię i sam znajdę jaką ciekawą monetę to zmienię zdanie. Niestety jak do tej pory to tylko jakieś zardzewiałe żelastwo i parę puszek po piwie ale nadal mam nadzieję że kiedyś co trafię.

Dla znawców mam do określenia okaz ok. 1,5 kg., który najbardziej dał mi się we znaki. Przywieziono mi to z Tajlandii, wiele lat temu zakupione jako “kamień szczęścia”. Zaiste piękny jest ale zupełnie nierozpoznany. Myślałem kalcyt ale nigdy nie spotkałem się z taką formą. Myślałem aragonit - też bez przekonania. Odcień ma to zdecydowanie błękitny, twardość ok. 3-4, wściekle reaguje z kwasem (HCl). Na przełamie słupków wyraźna koncentryczna krystalizacja.

Zaprezentuję kilka sabakitów według klasyfikacji Petromina86.
Na początek dwa kamulce zakupione w sklepiku przy prywatnym muzeum minerałów w Stroniu Śląskim po 20 zł za sztukę (razem 8 kilo netto). Warto było. Kamulce przedstawiają onyks pakistański skąd również pochodzą. Jest to jedna z form występowania aragonitu. Targowałem się jak zwykle i uzyskałem cztery darmowe wstępy do muzeum.

Lekki przeskok na padlinę wg Kennego. Dwa okazy współczesnego korala z gatunków na wymarciu . Pierwszy przywieziony z Wanuatu tuż przed zniszczeniem tego państewka przez cyklon Pam w 2015 r. Znaleziony na plaży, był całkiem martwy. Do Polski nieświadomie przemycony.
Drugi zakupiony w sklepie. Mam na niego papiery.
Trzeci okaz to muszle pąkli pochodzące z Filipin, zakupione bo ładne. W domu po paru dniach okazało się, że czuć je autentycznie padliną. Czyli pozyskane niezupełnie humanitarnie. Do dziś wyschły i już niczym nie pachną.
Inna nierozpoznana skorupa . Przyjechała latem ubiegłego roku . Znaleziona na plaży w okolicach Neapolu.
Pochodzenia tej padliny nie znam. Nie pamiętam skąd się u mnie wzięla. Nie
wiem również jak ją określić. Prawdopodobnie jest to fragment amonita o jednak polskim rodowodzie. Pozdrawiam

Szanowni koledzy i szanowne koleżanki, nawet nie zdajecie sobie sprawy jaką radość sprawia mi możliwość zaprezentowania moich zbiorów na forum. Dlatego dokąd dycham będę to robił, aż do wyczerpania zasobów. Pozdrawiam.

Rok , może dwa temu określiłem się jako 80+. Dotyczyło to masy ciała, nie wieku. Chociaż i wiek niebezpiecznie zbliża się do tej granicy. Odpowiadam ponieważ kilka osób na priw. mnie o to zapytało. Jestem osobą żonatą, moja żona ciągle żyje i ja ją ciągle kocham. Moją drugą miłością są kamienie (żony nie) dlatego udzielam się nieco na tym forum. Dzisiaj mogę się określić jako 80++. Pozdrawiam.

:1
Zanim skończysz to dojdą nowe, skąd ja to znam :)

Nie Traper. Nowych przybywa już niewiele. Ja tą kupę kamieni mam w domu. Pozdrawiam.

Żaden problem. jak już nie będziesz miał co wklejać to wyślę Ci jaką wywrotkę, no tak z kilkanaście ton i będzie jak znalazł ;). Jak tylko jesienią kombajny będą z pola zwozić kamole to dam znać. Podasz tylko ile ton i po sprawie :) .
Dawaj następne, mogą być po dwa, trzy ale z krótkim opisem. Super się ogląda. :1

Dzięki Traper za wsparcie , może kiedyś się umówimy i przejrzę te Twoje sterty (jak Bóg da). Zaznaczam, że selekcja będzie ostra i większość pójdzie w beton. Nawiązując do betonu, zamierzam wkrótce temat poruszyć ale to wkrótce. Tymczasem wracając do tematu padliny opowiem historyjkę i pokażę kilka fotek.
Kontynuując temat padliny zaprezentuję kilka fotek eksponatów, których nie posiadam ponieważ są własnością Państwa. Fotki są moje prywatne. We wczesnych latach 80 –ych uczestniczyłem w ceremonii ślubnej siostry pewnego biskupa i mojego kolegi jako gość zaproszony. W czasie uczty weselnej po wielu toastach biskup zapytał mnie “czy wy naprawdę tam głęboko pod ziemią znajdujecie ślady życia?”. Odpowiedziałem , że tak , prawie codziennie i pomyślałem “czym was karmią?” Na fotkach przedstawiam głównie szczątki trylobitów ordowickich i młodsze nieco szczątki graptolita sylurskiego. Zaznaczam, że ordowik to 480 – 440 a sylur to 440 – 420 mln lat temu. Pośrednie szczątki to prawdopodobnie ortocerasy a graptolit to ten zakręcony na ostatniej fotce. Fotki pochodzą z poszukiwań gazu łupkowego w Polsce. Głębokość ok. 3000 m. Pozdrawiam.

Kol. Wiesław - wymiatasz ! Piękne egzemplarze :1
Jak widzę kol. Traper Ci nie odpuści, a i ja z przyjemnością pooglądam Twoje zbiory - dawaj foty !
Pozdrawiam.

Dzięki Olek. A już myślałem, że będę się musiał łokciami bronić bo "sabakity" prezentuję. Spoko mam jeszcze wiele do pokazania a jak zabraknie to Traper czeka. Pozdrawiam.