Czułość (ang. sensitivity): Głębokość penetracji detektora

Dyskriminator (ang. diskriminator): Dzięki takiemu ustawieniu detektora regulować można czułość urządzenia w celu pominięcia sygnałów pochodzących z drobnych elementów metalowych nieistotnych dla osoby pracującej z urządzeniem.

Uwaga! Im wyżej zostanie ustawiony dyskryminator, tym większa staje się możliwość przeoczenia obiektu, który chcielibyśmy odnaleźć, ponieważ detektor nie zasygnalizuje jego obecności.

Kalibracja mineralizacji gruntu (ang. groundbalance): Eliminacja wpływu mineralizacji gruntu na pracę detektora

PinPoint: Jedna z funkcji detektora, która umożliwia dokładne zlokalizowanie obiektu. Odpowiada ona przejściu z pracy typu dynamicznej na statyczną.

Zastosowanie pinpointu pozwala na dokładne wskazanie miejsca, w którym znajduje się przedmiot zlokalizowany przez pierwszy sygnał uzyskany w momencie zbliżenia sondy do przedmiotu wykonanego z metalu (praca dynamiczna).

W praktyce: Jeśli szukamy z włączonym dyskryminatorem i otrzymamy sygnał, który jest wystarczająco silny, aby zachęcić nas do kopania oraz gdy chcemy dokładnie zlokalizować miejsce w którym leży objekt wchodzimy przez PinPoint w tryb allmetal (i tym samym w tryb non-motion). Sygnał narasta, gdy zbliżamy się do miejsca, w którym leży obiekt lub zanika, jeśli się oddalamy od niego. Po wyłączeniu pinpoint’u detektor pracuje automatycznie z dokładnie tymi ustawieniami co przed jego włączeniem.

Praca dynamiczna (ang. motiondetector): Pojęcie odnoszące się do sposobu pracy z detektorem. Jest ona przeciwieństwem dla “pracy statycznej”. Urządzenie podczas pracy generuje stały ton podstawowy (tzw. próg), który zmienia się w momencie zlokalizowania przedmiotu metalowego przez sondę podczas przesuwania owej ruchem posuwisto-zwrotnym nad obiektem.

Praca statyczna (ang. non-motiondetector): Pojęcie odnoszące się do sposobu pracy z detektorem. W momencie zbliżenia sondy do metalu dźwięk narasta, przy oddaleniu sondy od metalu dźwięk cichnie.

Regulacja (ang. tune): Przy dynamicznej pracy detektora ustawienie tzw. progu, tzn. generowanego przez wykrywacz stałego tonu, aby był ledwo słyszalny ( -> Praca dynamiczna)

Test w powietrzu (ang. in air test): Test ten nie charakteryzuje zasadniczo przydatności detektora w zakresie poszukiwania przedmiotów w terenie, może być najwyżej pomocny w ocenie możliwości porównywanych detektorów.

Opis testu: Sondę najlepiej położyć na stole tak, aby cewka wystawała poza jego obręb. Metalowy przedmiot (np. monetę) trzymamy przed sondą i powoli przesuwamy go w kierunku cewki wykonując jednocześnie ręką ruchy wahadłowe. Sygnał wygenerowany przez urządzenie jest potwierdzeniem rozpoznania obecności przedmiotu, a odległość (zmierzona w centymetrach), przy której detektor rozpozna obecność przedmiotu, jest właśnie wielkością charakteryzującą potencjał detektora odnośnie do danego przedmiotu (w tym wypadku monety). Przeprowadzenie tego testu z tym samym objektem na innym wykrywaczu metali wykaże, który z nich może wykazać się większą efektywością w terenie.

Tryb allmetal (ang. allmetal): Jedna z dwóch możliwych opcji pracy detektora (druga to praca z dyskriminatorem), która rejestruje i przekazuje użytkownikowi informację (sygnał akustyczny lub wizualizacja, w przypadku detektora wyposażonego w wyświetlacz lub wskaźnik) o obecności przedmiotu metalowego w zasięgu pracy urządzenia.

Zerowanie (ang. zeroing): Funkcja związanana z kalibracją mineralizacji gruntu. Umożliwia szybką, po przeprowadzoniu pierwszej kalibracji mineralizacji ponowną, jeśli jest taka potrzebna (np. przy zmianie mineralizacji gruntu przy przejściu na inny teren poszukiwań).

Krótka historia detektora

Pierwszy udokumentowany przypadek użycia wykrywacza metalu miał miejsce pod koniec XIX wieku, podczas próby ratowania życia prezydenta Stanów Zjednoczonych, James’a A. Garfield´a (1831-1881), postrzelonego przez zamachowcę. Niestety, sprężynowy materac na którym leżał prezydent wywołał zakłócenia odbioru, co uniemożliwiło lokalizację kuli w ciele. W 1931 dr J. Fisher, założyciel istniejącej po dziś dzień firmy zajmującej się produkcją wykrywaczy metali, zgłosił wniosek patentowy dotyczący urządzenia wykrywającego metale. Na większą skalę zaczęto jednak używać tego typu detektorów dopiero w czasie drugiej wojny światowej oraz po jej zakończeniu w celu lokalizowania min i amunicji.

W latach 60-tych ubiegłego stulecia na rynku amerykańskim pojawiły się pierwsze wykrywacze metali, które nie służyły celom militarnym. Funkcjonowały one według standartu BFO (Beat Frequency Oscillator) co nie gwarantowało wysokiej jakości tych urządzeń. W połowie lat 70-tych odnotowano w USA znaczny wzrost zainteresowania detektorami, szczególnie wykrywaczami typu VLF/TR (Very Low Frequency = bardzo niska częstotliwość; Transmitter-Receiver = nadajnik-odbiornik), które posiadały dosyć dobrze rozwiniętą już funkcję rozróżniania metali kolorowych (miedź, cyna, złoto) oraz ich stopów od metali nieszlachetnych. Urządzenia te charakteryzował również wysoki wskaźnik czułości, pozwalający na wykrywanie nawet drobnych przedmiotów metalowych.

Funkcjonowanie detektora

Detektor, sonda lub wykrywacz (metali). Te pojęcia odnoszą się do urządzeń, za pomocą których można zlokalizować obiekty metalowe ukryte przed okiem obserwatora. Jak pracuje takie urządzenie, które “patrzy” przez ściany lub obserwuje przedmioty znajdujące się w ziemii?

Wykrywacze wykorzystują fizyczne właściwości metali, a szczególnie ich przewodnictwo dla prądu elektrycznego. Efekt oddziaływania pola elektromagnetycznego detektora i napięć generowanych przy współudziale badanego lub poszukiwanego elementu wytworzonego z metalu manifestowany jest poprzez sygnał, przetwarzany w detektorze na sygnał akustyczny lub wizualny.

Aktualnie produkowane są najczęściej detektory pracujące w standardzie VLF (opisany wyżej) oraz PI (Puls Induction = detektory impulsowe). Te ostatnie pracują tylko w trybie allmetal, tzn. bez możliwości rozróżniania poszczególnych metali, umożliwiają jednak głębszą penetrację badanego medium. Detektory impulsowe są chętnie stosowane przy poszukiwaniach na dnie akwenów wodnych ze względu na możliwości wyeliminowania nieporządanego oddziaływania materiału przewodzącego np. morskiego piasku.