Hitlers polnische Soldaten: Pis empört über ausstellung in Danzig
(Polscy żołnierze Hitlera: PiS oburzony wystawą w Gdańsku)

Szef Instytutu Pileckiego prof. Krzysztof Ruchniewicz chciał zorganizować seminarium dotyczące zwrotu dóbr kultury przez Polskę na rzecz Niemiec

Pod koniec lipca szefowa oddziału Instytutu Pileckiego w Berlinie Hanna Radziejowska zaalarmowała nową minister kultury Martę Cieńkowską oraz charge d'affaires polskiej ambasady w Berlinie, że szef Instytutu Krzysztof Ruchniewicz oczekiwał przygotowania cyklu seminariów. Zaproponował m.in. przygotowanie seminarium "poświęconego zwrotom dóbr kultury przez Polskę na rzecz Niemiec, Ukrainy, Białorusi, Łotwy oraz mienia prywatnego należącego do osób pochodzenia żydowskiego".

"Propozycja dyrektora Ruchniewicza, będącego jednocześnie pełnomocnikiem ds. relacji polsko-niemieckich, jest sprzeczna z polityką państwa polskiego i budzi poważne obawy co do konsekwencji zarówno dla MKiDN, jak i Instytutu Pileckiego" - alarmowała Radziejowska.

"Z dniem 5 sierpnia 2025 r. stanowisko Pełnomocnika MSZ do spraw polsko-niemieckiej współpracy społecznej i przygranicznej, które obejmował prof. Krzysztof Ruchniewicz, zostało zlikwidowane" - poinformował resort dyplomacji na platformie X.

Został zwolniony

Ruchniewicz nie został zwolniony tylko zostało zlikwidowane stanowisko pełnomocnika do spraw współpracy polsko-niemieckiej, a to duża różnica, i stało się to po kilkunastu godzinach od opublikowania tych szokujących informacji.
Ruchniewicz nadal pozostaje szefem Instytutu Pileckiego. :666 :n

Pod koniec lipca szefowa oddziału Instytutu Pileckiego w Berlinie Hanna Radziejowska zaalarmowała nową minister kultury Martę Cieńkowską oraz charge d'affaires polskiej ambasady w Berlinie, że szef Instytutu Krzysztof Ruchniewicz oczekiwał przygotowania cyklu seminariów. Zaproponował m.in. przygotowanie seminarium "poświęconego zwrotom dóbr kultury przez Polskę na rzecz Niemiec..."

„Świadome odwrócenie się od zemsty”

Kanclerz Friedrich Merz docenił wkład wypędzonych w rozwój młodej Republiki Federalnej. 75 lat temu przyjęli oni kartę wzywającą do pojednania.

Prawie żaden dokument nie budził tylu kontrowersji od dziesięcioleci, co ten, podpisany 75 lat temu w Stuttgarcie-Bad Cannstatt. Czy był to „imponujący dowód ludzkiej wielkości i zdolności uczenia się”? A może raczej dokument „bezprecedensowej ślepoty i nieodpowiedzialności w obliczu niemieckiej historii ”? Wielu widziało w tym dokumencie sugestywnie podkreślone żądanie uznania i realizacji „prawa do ojczyzny”, jednego z „podstawowych praw ludzkości danych przez Boga”.

Przewodniczący Związku Wypędzonych (BdV), Bernd Fabritius podkreślił, że „Dzięki Karcie wypędzeni i ich stowarzyszenia świadomie odwrócili się od zemsty i odwetu w czasach największych trudności społecznych i niepewności. Stworzyli jedną z pierwszych współczesnych wizji wolnej i zjednoczonej Europy, w której narody mogą żyć bez strachu i przymusu”. I dodał, że „zbrodnie niemieckie nie były „warunkiem koniecznym ani wystarczającym” ani nawet prawnym uzasadnieniem zbrodni wypędzenia popełnionych przez inne państwa.” 

kanclerz Friedrich Merz (CDU): „Dla wielu z milionów przesiedleńców koniec II wojny światowej nie oznaczał końca przemocy. Zamiast tego przeżyli „straszne doświadczenie” bycia „najpierw bez praw, a potem bez domu”.

W wyniku II wojny światowej około 12–14 milionów Niemców zostało wypędzonych z terenów wschodnich Rzeszy Niemieckiej oraz innych krajów Europy Wschodniej i Południowo-Wschodniej. Ponad 2,5 miliona osób zginęło podczas ucieczki lub zaginęło.