Problem stanowiska archeologicznego, jako wyodrębnionego z całości bytu, który jest wyizolowany z całości krajobrazu archeologicznego, który stanowi jego kontekst, pojawia się zwłaszcza w sytuacjach, kiedy mamy do czynienia z zjawiskami takich przestrzeni, często bardzo rozległych, w których bardzo wiele elementów, wzajemnie się warunkuje, a jednocześnie jest ze sobą ściśle powiązanych, przy czym nie wszystkie one zachowały się w sposób dla nas czytelny napowierzchniowo. I to jest na przykład sytuacja, w której archeolog czyni krajobrazem archeologicznym, czyli przedmiotem swoich badań, pole bitwy.
Zmiana definiowania stanowiska archeologicznego mogłaby nam pomóc zaobserwować, jak zmiana jednego czynnika może wpłynąć na szersze zmiany rozumienia przestrzeni, krajobrazu, miejsca zarówno przez nas archeologów, jak i przez społeczeństwo.

Podstawą ochrony zabytków archeologicznych w Polsce jest zapewnienie im trwania. Ochrona polega w szczególności na zapewnieniu podstawy prawnej, organizacyjnej, finansowej, żeby móc zachować zabytki w stanie jak najmniej nienaruszonym.
Swego czasu dla ochrony zabytków archeologicznych powstał program AZP. Były to lata sześćdziesiąte, był to program bardzo nowoczesny na skalę europejską. Z czasem ten program dokonał swego. Rozpoznano pojedyncze fakty, jak i zespoły osadnicze. Natomiast od pewnego czasu nie mamy przyrostu wiedzy, jak jej powiązania między tymi rekordami.
I tutaj pojawiła się wizja nowego programu który nazywa się AZP+. W oparciu o ten program i metody, które nam tutaj są przedstawiane, i nad którymi pracowaliśmy, omawialiśmy od 2019 roku, mamy możliwości łatwiejszego, szybszego jak i szerszego rozpoznania środowiska kulturowego. Bo to już nie będziemy mówili o konkretnym stanowisku, pojedynczym rekordzie, ale o całym środowisku kulturowym. Da nam to możliwość szybszego podejmowania decyzji zarówno przy inwestycjach, jak i sporządzania strategii ochrony zabytków na poziomie wojewódzkim, powiatowym, jak i gminnym.