http://wiadomosci.onet.pl/1554301,2679,1,kioskart.html

Świetny artykuł. Ja spotykam się ze śmiercią zawodowo. Różnie bywa. Czasem ciężko, czasem lżej. Szkoda, że jest to taki temat tabu i ludzie nie wiem dlaczego tak się go boją.

Ja na razie nie mam koszmarów. Na miejscach zdarzeń daję radę, podczas sekcji także. W rodzinie na szczęście mało zgonów i bez tragedii.


Jeden raz musiałem jednak pisać oględziny zwłok z prokuratorem na balkonie, tak śmierdziało w mieszkaniu....

Jakie są wasze doświadczenia ze śmiercią?

A jak starasz się zapomnieć,odreagować :que Tradycyjnie flaszka,czy spotkanie psychologiem,a może sport :que

moje doswiadcenia ze smiercia nie som zbyt ciekawe. zabilem 3 osoby i ciezko zranilem 5. widzialem jak cierpia i umieraja. ale to byl wypadek ktory mogl sie zdarzyc wszedzie. teraz jestem niewinny choc wyzuty sumienia mam.
kiedy patrze na ten obrazek przy twoim poscie to smiac mi sie z ciebie chce. pytasz o smierc a sam masz w obrazku najwiekszego morderce wszechczasow z mandolina.
ty sie zapytaj w pszychodni o sfoje zdrowie lepiej.

Tyle wiesz ile zjesz, a pisać nie umiesz.

Ty na serio jesteś taki czy strugasz tylko durnia ? :n

Hehe, dobry temat, majsterkowicz przy zwłokach, napompuje komuś baniak spłaszczony przez Jelcza, zamknie dekiel uchylony z lekka w jakiejś bijatyce, Ponury ile masz do emerytury? Pytam, bo mam wrażenie, że to Ciebie przerasta, za dużo o tym myślisz. Nie jesteś jedyny, który styka się ze śmiercią niejako zawodowo. Nowości żadnych nie powiedziałeś, gdybym miał opublikować raporty z mojej pracy (nie policyjnej) wątpię czy ktoś zdecydowałby się na ich przeglądnięcie (samobójstwa na torach, wypadki na torach i dużo innych). Po takich ludziach to nawet zbierać nie ma co, a okoliczne psy roznoszą kawałki... zanim przyjedzie ekipa z aluminiową skrzynką. Stara prawda, że kto pyta o śmierć to ją spotka :n .
Pozdrawiam Ponury, lepiej cieszyć się życiem niż zajmować się czymś co w końcu zajmie się nami.

Dlaczego pytasz? Czy to jest temat na to forum?

Kolega Ponury albo źle zrozumiał opis działu "O naszym hobby we wszelkich mediach", albo stoi "na bramce" u św. Piotra i przeszukuje nieboszczyków wykrywaczem... :hahaha

No w końcu - milicjant. :666

Ciekawy temat, który zawsze mnie fascynował :za

Że kto? Milicja nie istnieje od 1990 roku.

Nie, nie sądzę aby temat mnie przerastał. Po prostu zgadzam się z autorem artykułu, że ten temat to tabu, który tym bardziej warto podejmować. Ludzie widząc trupa podchodzą, niezdrowo interesują się, śmierć jest dla nich właśnie jakaś niezwykła, robią zdjęcia itd.

Co nie znaczy, że niektórzy nie zachowują się jak rasowi "milicjanci". :666

"Smierć" była tematem mojej magisterki. Cięzki temat. Zawodowo równiez sie tym zajmuję i nie mów ponury, że łatwo z tym żyć. Widziałem hospicja, wypadki, spalenia,widziałem zabójswa(nie po, lecz w trakcie). Ale powiem wam szczerze, że najbardziej przeraża mnie ta niemoc, kiedy widzisz umierająca osobę i tak naprawdę nic nie możesz zrobić. sam również miałem wypadek, to że zyję to cud. Co prawda pozbylem się jednej z kończyn, ale jakoś sobie radzę. Zmarł mi syn. kazdy kto obcuje zawodowo ze smiercią przechodzi kryzys. Próbowałem kiedys ratować samobójcę. Skakał z piętra, chciałem go złapać. Upadł na moje stopy. Nie zapomnę tego huku. Nie wierzę , w tych chojraków co to mowią, że dla nich to kaszka z mleczkiem. Jesteśmy jedynym żyjącym na świecie stworzeniem, które wie, że umrze i musi z tą wiedzą żyć. Sztuką jest zaakceptować śmierć i to własną. Jesli komuś się to udaje to jest szczęśliwy. Mi na razie nie udało się. Ale ciągle szukam.

No jak tam? Lata minęły, ja kryzysy jakoś pokonałem. W 2024 r. odszedłem ze służby po 22 latach, w tym 17 latach jako technik kryminalistyki :)

I jakoś jestem na prostej. Warto było, przeżyłbym to jeszcze raz :ups: :z

Niewątpliwie wykonywałeś mocno nadwyrężajacą psychikę pracę.
To, że napisałeś teraz o wyjściu na prostą świadczyć może, że nie było łatwo.
Na pewno chciałbyś to przeżyć jeszcze raz?
Pytam, bo niekoniecznie zrozumiałem emotikony załączone do stwierdzenia: