Ten wywód dotyczy przede wszystkim tylko jednej z przesłanek (posiadania wartości artystycznej, naukowej lub historycznej), która dopiero wspólnie z paroma innymi pozwala uznać przedmiot za zabytek: .

Czegoś takiego jak obowiązująca wykładnia prawa nie ma. Dobre prawo mówi po prostu same za siebie. Ale o dobre prawo to u nas trudno. Jeśli są problemy interpretacyjne, to w stosowaniu prawa są zwykle dwie strony i jeśli ich wykładnie są sprzeczne, w sytuacjach skrajnych rozstrzyga sąd uznając którąś za lepszą, bardziej logiczną, spójną. Moim zdaniem wykładnia prof. Witwickiego jest dobra, bo pokazuje pewną drogę, którą trzeba wykonać, aby mówić lub nie o posiadaniu przez przedmiot określonych wartości. Samo ich posiadanie zresztą nie wystarczy, aby przedmiot był zabytkiem, co zaznaczyłem wcześniej.

Bardzo ciekawie o zabytkach pisze Krzysztof Mularski, wykładowca prawa z UAM w Poznaniu. Osobiście jego analizę problemu zabytkowości i stosunków własnościowych z tym związanych uważam za najgłębszą w naszym piśmiennictwie. Jego tekst "O skarbach de lege lata i de lege ferenda" można nabyć tutaj:

http://www.monitorprawniczy.pl/index.ph ... 20&id=2453

Naprawdę wart jest tych paru złotych. Nie jest to tekst łatwy, wymaga pewnego oblatania w języku prawnym, co powoli każdemu przyjdzie, jeśli będzie chciał pogłębić swoją wiedzą. I tak nie ma innej drogi, chyba że ktoś woli za dobrą monetę przyjmować to, co przeczyta w pierwszej lepszej gazecie czy usłyszy od pierwszego lepszego urzędasa (który swoje zwykle też wyczytał w pierwszej lepszej gazecie). Przepisów nie ma co się bać, to po prostu tekst pisany po polsku, nie bardziej skomplikowany niż instrukcja obsługi telefonu komórkowego, która przecież też nieobeznanym na początku wydaje się czarną magią.
Artur