Chyba że wchodzicie na dziko na prywatną posesję, ktoś zgłosi interwencję no i mamy problem.

Art. 193.

1. Opisane w art. 193 przestępstwo nosi tradycyjną nazwę "naruszenie miru domowego". Przedmiotem ochrony na podstawie tego przepisu jest przysługujące człowiekowi prawo do spokojnego zamieszkania, wolnego od zakłóceń przez osoby niepożądane. Ochrona ta rozciąga się także na korzystanie z lokali użytkowych i innych pomieszczeń lub terenu, który pozostaje w dyspozycji danej osoby w sposób stały lub chociażby przejściowy.
2. Omawiane przestępstwo polega na wdarciu się do cudzego mieszkania, lokalu lub innego pomieszczenia albo jego nieopuszczeniu pomimo żądania osoby uprawnionej.
Przez wdarcie się należy rozumieć przedostanie się do cudzego mieszkania lub innego pomieszczenia chronionego, wbrew wyraźnie wyrażonej woli dysponenta (np. przez odepchnięcie go, obezwładnienie, zagrożenie użyciem przemocy) albo z naruszeniem jego woli dorozumianej (np. wejście do zamkniętego pomieszczenia za pomocą podrobionego lub uzyskanego podstępem oryginalnego klucza). Ta forma czynu wyraża się więc w działaniu, które może mieć charakter gwałtowny, ale w grę wchodzą także podstęp i wszelkie inne sposoby bezprawnego przedostania się do chronionego obiektu.
3. Jeżeli chodzi o nieopuszczenie pomieszczenia wbrew wyraźnemu żądaniu dysponenta (zaniechanie), to jest rzeczą obojętną, czy sprawca znalazł się w tym pomieszczeniu legalnie (został przez dysponenta wpuszczony), czy nielegalnie (np. zajęcie mieszkania przez "dzikiego lokatora"). Przez "dysponenta" należy rozumieć nie tylko właściciela, lecz także lokatora wynajmującego mieszkanie oraz członków jego rodziny zamieszkałych w tym mieszkaniu. Nie jest przy tym istotny czas zamieszkiwania, ochrona bowiem przysługuje także tym, którzy przebywają w mieszkaniu krótko (choćby przez jedną dobę).
4. Jak zaznaczono, ochrona miru domowego obejmuje również "przedłużenie" domu lub mieszkania w postaci innych związanych z nimi pomieszczeń (strych, piwnica, garaż itp.), a także ogrodzoną działkę gruntu lub inny ogrodzony teren. Ustawa wymienia ponadto "lokal", przez co należy rozumieć lokal użytkowy (biuro, sklep, kawiarnia, gabinet lekarski, adwokacki czy rzemieślniczy itp.), a także "pomieszczenie", jeżeli jest ono w dyspozycji określonej osoby lub osób (np. domek letniskowy, camping, altana itp.).
5. Przestępstwem jest jedynie bezprawne wdarcie się do cudzego domu, mieszkania, lokalu, innego pomieszczenia albo ogrodzonego terenu. Taki zamach uzasadnia stosowanie prawa do obrony koniecznej wobec intruza, naturalnie gdy są spełnione wszystkie warunki tej instytucji (por. uwagi do art. 25). Nie stanowi bezprawia oparte na odpowiednich przepisach prawnych wkroczenie przez organy władzy do cudzego domu, mieszkania lub innego obiektu dla dokonania przeszukania w celu wykrycia i ujęcia osoby podejrzanej o przestępstwo, zabezpieczenia przedmiotów mogących stanowić dowód w postępowaniu karnym albo mienia będącego przedmiotem zabezpieczenia majątkowego (zob. art. 219 i 295 k.p.k.).
6. Naruszenie miru domowego jest przestępstwem umyślnym, realizowanym w zasadzie w formie zamiaru bezpośredniego (wyjątkowo przy "wdarciu się" do cudzego obiektu w grę wchodzi zamiar quasi-ewentualny, np. gdy sprawca nie ma pewności, czy narusza wolę dysponenta i godzi się z taką możliwością).
7. Według dominującego pod rządem k.k. z 1932 r. i k.k. z 1969 r. poglądu - ochrona oparta na przepisach analogicznych do art. 193 nie obejmowała lokali publicznych, gdyż trudno byłoby w tym wypadku mówić o naruszeniu "wolności", której pojęcie wiąże się z osobą fizyczną (por. T. Bojarski, Karnoprawna ochrona nietykalności mieszkania, Lublin 1992). Odmienną interpretację, sporadycznie wyrażaną w literaturze, przyjął SN w uchw. 7 sędziów z 13 III 1990 r. (V KZP 33/89, OSNKW 1990, nr 7, poz. 23), w której uznał, że pokrzywdzonym omawianym przestępstwem (art. 171 § 1 d.k.k.) może być także osoba prawna oraz instytucja państwowa lub społeczna. Stanowisko to spotkało się zarówno z aprobatą (zob. L. Gardocki, Prawo karne, s. 246), jak i uzasadnioną oceną krytyczną (por. R. Góral, Komentarz, s. 308).
8. Słuszny był wysuwany w literaturze (zob. T. Bojarski, Karnoprawna ochrona...) postulat odrębnej penalizacji bezprawnego zajęcia lub nieopuszczenia urzędu lub innej instytucji państwowej lub samorządowej - w rozdziale o przestępstwach przeciwko porządkowi publicznemu (tak jak np. w § 123 i 124 k.k. RFN). Trzeba też odnotować, że komisja sejmowa, która rozpatrywała projekt k.k., proponowała wprowadzenie określenia "lokal prywatny lub publiczny" w przepisie dotyczącym omawianego przestępstwa, jednak Sejm tej propozycji nie zaaprobował. Oznacza to, że problem ochrony lokali publicznych przed bezprawnym zajęciem nie został w tym kodeksie rozstrzygnięty, co trzeba uznać za istotną lukę. Pozostaje jednak penalizacja uszkodzenia "rzeczy" lub uczynienia jej niezdatną do użytku (art. 288 § 1) oraz wywierania przemocą lub groźbą bezprawną wpływu na czynności urzędowe organu państwowego lub samorządowego (por. uwagi do art. 224).
9. Przepis art. 193 nie obejmuje ochroną bezprawnego zajęcia cudzego pojazdu, co jest luką, którą powinna usunąć nowelizacja k.k. Proponuje się ponadto wprowadzenie wnioskowego trybu ścigania omawianego przestępstwa.

Art. 157.
1. Przedmiotem ochrony wykroczenia z art. 157 § 1 jest prawo własności i prawo
wyłącznego, swobodnego korzystania z miejsc, takich jak las, pole, ogród, pastwisko,
łąka lub grobla.
2. Strona przedmiotowa wykroczenia z art. 157 § 1 polega na tym, że sprawca wbrew żądaniu
osoby uprawnionej nie opuszcza lasu, pola, ogrodu, pastwiska, łąki lub grobli. Jest to
wykroczenie formalne, które można popełnić wyłącznie przez zaniechanie (odmiennie
T. Bojarski, Polskie prawo, s. 212, który przyjmuje, że jest to wykroczenie materialne z
zaniechania).
3. Przepis art. 157 był znowelizowany tylko jeden raz. W wersji pierwotnej art. 157 § 2
zakładał, że ściganie tego wykroczenia następowało na żądanie pokrzywdzonego, o ile czyn nie
godził w mienie społeczne. Ustawą z dnia 28 sierpnia 1998 r. o zmianie ustawy - Kodeks
wykroczeń, ustawy - Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia, ustawy o ustroju
kolegiów do spraw wykroczeń, ustawy - Kodeks pracy i niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr
113, poz. 717 z późn. zm.) art. 157 § 2 k.w. został zmieniony w ten sposób, że ściganie
następuje wyłącznie na żądanie pokrzywdzonego (Grzegorczyk, Nowela, s. 51-52; M. Bojarski,
W. Radecki, Zmiany..., s. 122).
4. Czynnością wykonawczą wykroczenia z art. 157 § 1 nieopuszczenie miejsc
wymienionych w tym przepisie, na żądanie osoby uprawnionej. Nie ma znaczenia, czy
sprawca znalazł się w danym miejscu za zgodą, czy też wbrew woli osoby uprawnionej (Bafia i
in., Kodeks, s. 355). Dla kształtowania się odpowiedzialności sprawcy znaczenie ma
okoliczność, że nie opuszcza on danego miejsca mimo wyraźnego żądania osoby uprawnionej.
Nie popełnia wykroczenia ten, kto z mocy przepisów prawa znalazł się w miejscach
wskazanych w art. 157 § 1, np. policjant, strażak, lekarz, geodeta itp. Żądanie
opuszczenia miejsca musi być jednoznaczne i musi pochodzić od osoby uprawnionej .
Chodzi o osoby, do których należą grunty (np. właściciel), osoby umocowane do rozporządzania
danym miejscem (np. dzierżawca, zarządca) oraz osoby upoważnione do reprezentowania ich
interesów (np. pracownik, członek rodziny, domownik). Sprawca musi przebywać na
jednym z miejsc wymienionych w art. 157 § 1, tj.:
1) las - co do tego pojęcia zob. uw. 3 do art. 120; co do zasad wstępu do lasu zob. uw. 8 i 9
do art. 151;
2) pole - jest to uprawny grunt rolny (zob. uw. 5 do art. 151);
3) ogród - co do tego pojęcia zob. uw. 5 do art. 150;
4) pastwisko - grunt porośnięty głównie wieloletnimi trawami i przeznaczony do
wypasania zwierząt gospodarskich, głównie takich jak bydło, owce, kozy;
5) łąka - grunt rolny, na którym rośnie zwarta roślinność zielna z dominacją lub znacznym
udziałem traw;
6) grobla - wał ziemny utrzymujący wodę w sztucznym zbiorniku (np. stawie, kanale) lub
chroniący przyległy teren przed wylewami na rzece.
5. Strona podmiotowa wykroczenia z art. 157 § 1 obejmuje umyślność i nieumyślność (np.
sprawca błędnie sądzi, że jest uprawniony do przebywania w określonym miejscu, bądź sądzi,
że żądanie opuszczenia miejsca pochodzi od osoby nieuprawnionej).
6. Podmiotem wykroczenia z art. 157 § 1 może być każdy z wyłączeniem osób uprawnionych.
Jest to wykroczenie powszechne.
7. Ściganie następuje na żądanie pokrzywdzonego.
8. Jeżeli miejsce, o którym mowa w art. 157 § 1 k.w., jest ogrodzone i sprawca wbrew żądaniu
osoby uprawnionej miejsca takiego nie opuszcza, popełnia także przestępstwo z art. 193
k.k.

Zgadzam się , że bzdurą jest twierdzenie, że prawie wszyscy wiedzą coś o chodzeniu z wykrywaczem, wręcz przeciwnie. Mało który ma pojęcie jak to wygląda od strony prawnej. I nie teoretyzuję, robiłem rozeznanie ostrożne...

Wejście na pole, łąkę, pastwisko itp. będzie tylko i wyłącznie wykroczeniem.

Czytając art. 157 wygląda na to, że wykroczeniem jest dopiero nie opuszczenie pola, łąki, grobli, lasu... na wyraźne wezwanie osoby uprawnionej. Oznacza to, że samo wejście (bez pozwolenia) na czyjeś nieogrodzone ściernisko nie jest wykroczeniem...tak ja to rozumiem

wczoraj miałem spotkanie z panami policjantami tzn szukałem na polu koło głównej drogi przejezdzali jakies 10 m ode mnie popatrzyli z ciekawosci i pojechali dalej, wiec zabardzo moim zdaniem nie ma sie co stresowac, no chyba ze mamy kieszenie wypchane pełnymi nabojami które znalezlismy lub latamy po terenach archeologicznych które sa bardzo dobrze oznaczone :)